Nunc, le Union Europee contara dece nove membros. Qui haberea pensate in 1984 que, vinti annos plus tarde, le (alora assi nominate) Communitate Economic Europee irea usque a Vilnius — que faceva tunc parte del Union Sovietic ?
Totevia, io non arriva a gauder.
Io era — io ha essite — enthusiastic del progressos de la construction europee. Io haberea voler poter votar, quando le tractato de Maastricht era ratificate, pro apportar mi suffragio a iste formidabile aventura, la creation del Union Europee. Io soniava que, aliquando, nos poterea formar un confederation, le “Statos Unite de Europa”, reimplaciante le ancian frontieras del continente. Nos ha mesmo un moneta : le Euro !
Sed iste vision ha evanescite, io non sape quo.
Alicunos se plange que le Union Europee es troppo liberal
(economicamente), o adversemente non satis liberal. O nimis
bureaucratic. O troppo isto, o troppo illo. Que es un gigantesc
mammut, que on non controla plus. Certo un gigantesc mammut
non es conveniente a inspirar sonios e enthusiasmo… Il sembla
per exemplo que le “directivas europee” son un maniera pro
le governamentos de imponer regulas e leges sin alicun controlo de lor
parlamentos (ni le parlamentos national, ni le parlamento europee) : e
le numero de milles e milles de tal directivas in le acquis communautaire es inquietante — le
mammut es anque un machina pro fabricar leges.
Forsan nos va adoptar un Constitution. Va ben. Un obra capital, solemne e forte, la Constitution del Union Europee, que inspirara le respecto al seculos futur, como le Declaration de Independentia del Statos Unite ? No. Etiam si on cita pomposemente Thucydides in le frontspice, non es iste Constitution le obra fundator imaginate per un manata de homines visionari : es le resultato moleste de laboriose compromissos inter politicas parve e politicos minuscule.
Le effortios de communication facite super le allargamento del Union son essentialmente nulle, al minus hic in Francia. On ha parlate a nos del dece nove pais como de destinationes touristic, nunquam seriosemente, e on nunquam prendeva le pena de explicar le avantages, e pro los e pro nos, de iste allargamento. E nemo pote justificar proque on non decideva de admitter le ille pais solo post le adoption del Constitution, plus tosto que se hastar talmente e assi render etiam plus difficile iste adoption.
Si es organisate un referendum super le Constitution, io me demanda an io non votara no, le morte in le anima. Quo es partite le sonio de Europa de mi infantia ?